We lijken ver van gemeenschapszin te zijn afgedwaald. Onze samenleving wordt steeds egocentrischer, exclusiever en de kosten voor levensonderhoud steeds hoger, deze twee staan in direct verband met elkaar.
Het is belangrijk dat we onze weg weer terug gaan vinden naar gemeenschapszin, want bouwen aan een nieuwe inclusieve wereld dat kunnen we eenvoudig samen, met heel veel kleine cirkels van overvloed die samen een grote vormen.
Zelfstandigheid is een illusie.
Ik heb zelf als alleenstaande Moeder van drie kinderen zelf ervaren hoe belangrijk een community om je heen hebben is als je moet rondkomen van een minimum inkomen. Ik was alleenstaand maar hoefde het nooit alleen te doen.
De meest uitgesproken klacht die ik nu als Doula van jonge gezinnen hoor, is dat ze zich vaak alleen voelen staan. Als doula geef ik professioneel gehoor aan die nood, maar zie het tegelijk ook als mijn toegevoegde taak om de gemeenschap om het nieuwe gezin heen te betrekken en ze te activeren. Om te laten zien hoe het ook anders kan! Je hoeft echt niet alles alleen te doen!
Why don’t we need each other? It is because all the gift relationships upon which we once depended are now (anonymous) paid services.
Gemeenschap is bijna onmogelijk in een sterk gemonetariseerde samenleving en koopcultuur als de onze. Dat komt omdat de ware gemeenschap is geweven uit giften, wat uiteindelijk de reden is waarom arme mensen vaak sterkere gemeenschappen om zich heen hebben dan rijke mensen. Tenminste als ze ook hulp kunnen aanvaarden. Ik heb dit zelf ook mogen ervaren in financieel kwetsbare tijden. Gelukkig is de weegschaal op gegeven moment ook weer de andere kant opgeslagen en kan ik nu delen vanuit overvloed.
We hebben reëel contact nodig en de behoefte om elkaar in de ogen te kijken.
Als je financieel onafhankelijk bent, dan ben je voor niets afhankelijk van je buren – of zelfs maar van een specifieke persoon -. Je kunt gewoon iemand betalen om het te doen, en als die niet kan, iemand anders betalen om het te doen.
Huishoudens zijn meer dan helft van inkomen kwijt aan vaste lasten. In tien jaar tijd ging niet eerder zo’n groot deel naar vaste lasten – bron Nibud
Vroeger waren mensen voor al hun levensbehoeften en -plezier afhankelijk van mensen die ze persoonlijk kenden. Als je de plaatselijke smid, molenaar of dokter vervreemdde, was er geen vervanging. Je levenskwaliteit zou veel lager zijn. Gemeenschap was geen toevoeging aan het leven, het was DE manier van leven.
Vandaag de dag, met een beetje overdrijving, zouden we kunnen zeggen dat we niemand meer nodig hebben, alles is immers te koop. We hebben enkel iemand nodig om het werk te doen, maar niet langer de unieke individuele mensen zelf. Ze zijn vervangbaar en ik ook. Als je het zo leest klinkt dat best eenzaam en hard, vind je niet? Onze wereld wordt steeds groter, maar onze hulpkring steeds kleiner.
Dat is een van de redenen voor de algemeen erkende oppervlakkigheid van de meeste sociale bijeenkomsten. Hoe authentiek kan een sociale verbinding zijn, als de onbewuste kennis, “Ik heb je niet nodig”, schuilt onder de oppervlakte?
Om een gemeenschap te smeden, moeten we veel meer doen dan alleen maar mensen bij elkaar brengen, we moeten elkaar opnieuw leren waarderen.
Community is geweven van de geschenken die we elkaar te bieden hebben. Omdat mensen in de giftcultuur hun overvloed doorgeven in plaats van het op te stapelen, is jouw geluk mijn geluk: meer voor jou is ook meer voor mij.
Rijkdom circuleert, met als zwaartepunt nood en als hoogtepunt overvloed. In een giftgemeenschap weten mensen dat hun geschenken uiteindelijk bij hen terugkomen, zij het vaak in een nieuwe vorm.
We zijn verleerd om te geven en ontvangen, we kunnen enkel nog maar kopen en verkopen.
Gelukkig heeft de monetarisering van het leven zijn hoogtepunt bereikt in onze tijd, en begint een lange en permanente terugtrekking (waarvan de economische “recessie” een aspect is). Zowel uit verlangen als uit noodzaak, zijn we klaar om de giftcultuur terug te brengen, en dus om weer een (h)echte gemeenschap op te bouwen.
De terugwinning van de gemeenschap maakt deel uit van een grotere verschuiving van het menselijk bewustzijn, een grotere hereniging met de natuur, de aarde, elkaar en verloren delen van onszelf.
Onze vervreemding van de giftcultuur is een aberratie en onze onafhankelijkheid een illusie.
We zijn niet ECHT onafhankelijk of “financieel veilig” – we zijn net zo afhankelijk als voorheen, alleen nu van vreemden en onpersoonlijke instellingen, en, zoals we waarschijnlijk heel snel zullen ontdekken, zijn deze verbindingen heel kwetsbaar, het maakt ons JUIST kwetsbaar want het vervreemd ons van elkaar.
Gezien de cirkelvormige aard van een gemeenschap, was ik enthousiast om te leren dat een van de meest veelbelovende sociale uitvindingen die ik ben tegengekomen voor het (herop)bouwen van een gemeenschap, de Gift Circle wordt genoemd.
Het ideale aantal deelnemers aan een Gift Circle is c.a. 10-20, zo zijn er heel wat giften ter beschikking. Iedereen zit in een kring en zegt om de beurt een of twee behoeften die hij of zij heeft. Bijvoorbeeld: “een ritje naar de luchthaven volgende week”, “iemand die helpt bij het verwijderen van een tuinhek”, “gebruikt hout om een tuin aan te leggen”, “een ladder om mijn goot schoon te maken”, “een fiets” of bijvoorbeeld “kantoormeubilair voor een gemeenschapscentrum of project”. Als elke persoon deelt, kunnen anderen in de kring hun hand opsteken om aan de aangegeven behoefte te voldoen, of met suggesties/tips komen over hoe dat te doen.
Zo eenvoudig is het werkelijk: behoeften, giften en dankbaarheid. Maar de gevolgen kunnen diepgaand zijn. We hebben elkaar vaak zoveel meer te bieden dan louter hetgeen waar we in de regel ons geld mee verdienen, zonde nietwaar?
